Afgelopen weekend waren mijn man en ik uitgenodigd voor een trouwreceptie. Het bruidspaar had het ontzettend goed voorbereid voor de gasten: alle informatie was netjes en overzichtelijk verzameld op een mooi afgewerkte website: gaande van locatie (met buslijnen e.d) tot een eigen logo (heel mooi) en een dresscode voor de gasten, je kon er alles vinden om helemaal top voorbereid naar het feest te vertrekken.
Joepie, dacht ik. Dit is lekker duidelijk want zo weet ik perfect wat er wordt verwacht. Dus een halfuur voor we moesten vertrekken checkte ik gauw de dresscode. Er werd door het bruidspaar gevraagd geen kobaltblauw te dragen. Ik trok mijn ogen verbaasd en groot open.
Kobaltblauw? Wat voor blauw is dat?
Ik had net in gedachten om mijn echtgenoot in zijn beste kostuumpak te steken. Een blauw pak.
Sh* dacht ik, hoe ziet kobaltblauw eruit? Paniek. Snel de smartphone erbij nemen. Google gaf me in één tel enkele voorbeelden en die leken verdacht veel op het blauw van het kostuum. “Oké, dan wordt het je second best kostuum: grijs!”
Goed, dacht ik, ik ga sowieso geen blauw dragen (want ik wou echt heel zeker zijn). Dus keek ik naar andere suggesties op de website.
Casual chique, stond er.
Ja, wat is dat nu weer?! Mijn man riep: “Gewoon een schone broek en een mooie pull”. Ik had Google ondertussen al opnieuw in volle focus geraadpleegd. “Mis, je moet toch je kostuum dragen”.
Ondertussen had ik nog 20 minuten om me klaar te maken.
Door de duidelijke dresscode en Google raakte ik ineens helemaal in paniek want “ik had niks om te dragen!”
Mijn man bleef rustig en kleedde zich in stilte aan. Ondertussen was ik aan het “tatutatutatu-en”!!! 🚒 🚒 🚒
“Bon, komaan, Leticia, dit is allemaal niet zo erg” hoorde ik mezelf zeggen. Ik herschakelde mijn brein, grabbelde mijn beste broek uit de kast, een blouse en schoenen bij elkaar. Wat afwerken met make-up en parfum en voilà: klaar.
Heel de autorit dacht ik: hopelijk vallen we niet uit de toon en ontgoochelen we het bruidspaar en de familie niet. Ik gebruikte ook de tijd om rationeel tot rust te komen.
Mijn man genoot ondertussen al cruisend van de muziek.
Toen we een uur later het bruidspaar begroette, viel alle stress ineens bij me weg. Het kobaltblauw bleek voor de suite te zijn (en wat was dat ontzettend mooi!). Bij de gasten op het feest droegen de heren een kostuum, ook de vrouwen liepen er heel knap bij. Allemaal casual én chique.
Ik heb gelukkig (alhoewel 🤨) al veel van die stressmomenten gehad waardoor ik ook deze keer heel beheerst en rustig kon zeggen: “Van harte proficiat met jullie huwelijk.” (even vakjargon: ik werk nog altijd aan mijn emotieregulatie)
Met een aperitiefglas in de hand en de rijkelijk aangeboden lekkere hapjes dacht ik: “Oef, dit komt goed.”
Er zijn dus minstens twee manieren om je op iets voor te bereiden:
Rustig lezen wat er wordt verwacht en dat gewoon even rustig in orde brengen. Klaar en genieten maar.
Rustig lezen, in paniek slaan door de vele doem- en rampscenario’s die ineens verschijnen, vervolgens voortdurend in de als-dan-redenering zitten met minstens 5 hypotheses en alle mogelijke uitkomsten die daarop volgen. Pittige aanpak, zeker als die blijft duren tot je de bevestiging krijgt dat het eigenlijk allemaal niet nodig was.
Of anders gezegd: een gesprek met je baas of een recruiter is gewoon wat het is: een gesprek waar je elkaars plannen en ideeën aftast om te zien of en hoe je iets voor mekaar en het bedrijf kan betekenen. Niets meer, niets minder.
Ik ga nu wel nooit meer vergeten wat kobaltblauw is 🤩.
.svg)